Klusjes in, en om het huis zijn sinds een aantal jaren niet zo mijn ‘ding’ om het maar eufemistisch uit te drukken. Het verzorgen van de twintig vierkante meter gras in onze achtertuin op de vrijdagmorgen (nadat de door de HVC vakkundig geleegde bak van de straat gehaald is) doe ik met plezier. Veel andere klussen laat ik aan mensen over die:

A. dat beter kunnen als ik. En

B. er hun brood mee verdienen.

Jarenlang heb ik voor vele klantjes hun pc onderhouden dus enige handigheid met elektronica wordt mij aangerekend. Maar ik sta niet te trappelen als er een apparaat in de huishouding niet meer doet waarvoor we het aangeschaft hebben. 

Het laatste incident betrof de Senseo. Fijn als zo’n ding  uitgerekend op de eerste maandagmorgen van de zomertijd er de brui aangeeft, terwijl de thuiswerker de verbinding met het bedrijf aan het opbouwen is. De via ‘teams’ ingetoetste boodschap ‘Goedemorgen’ was dan ook niet helemaal gemeend. 

Gelukkig hadden we in de verzamelde chaos die bij ons garage heet, nog een oud reserve exemplaar en na een korte doch hevige zoektocht stond het stoffige ding op het aanrecht. Tijdens de eerste slok werd duidelijk waarom het apparaat zijn plek in de keuken had moeten afstaan aan een nieuwere versie. ‘Niet te zuipen’, is een vrij zwakke weergave van de kwaliteit van het geleverde vocht dat koffie moest voorstellen. En dus kon ik aan de slag om de getroebleerde machine weer aan de gang te krijgen. De verschijnselen waren dat het deksel waaronder de padhouder huist met geen mogelijkheid meer was te openen. 

Na een zoektocht op YouTube vond ik een filmpje van een aardige Duits sprekende jongeman  die met een schroevendraaier en twee theelepels hetzelfde model als de onze binnen twintig seconden ‘Ganz Einfach’ demonteerde. Het filmpje heb ik vijf keer bekeken. Zo’n ding is op twee schroefjes na, letterlijk door meneer Philips in elkaar geklikt. Of, wij hebben toch een ander model dan hij toonde, of die van ons was toch stiekem in elkaar geplakt: na een half uur knoeien en klooien leek het er niet op dat deze reparatie zou gaan slagen. 

Als kleine jongen had ik al belangstelling voor technische dingen, zo demonteerde ik een keer uit volkomen nieuwsgierigheid de mechanische wekker van mijn ouders. Ik wilde gewoon weten hoe dat apparaat het tik geluid maakte. Bij zo’n ouderwetse wekker had je (sprekend uit ervaring) een ‘point of no return‘: je draait nog 1 moertje los en de wekkerveren vliegen om je oren. Ik zal u de bejegening van mijn destijds nog ploegendienst lopende vader besparen. Met die gedachte in het achterhoofd probeerde ik onze moderne koffiezetter voor het ‘point of never more koffie’ te houden. Uiteindelijk had ik het ding toch ontmanteld, echter het deksel zat nog moervast. De enige mogelijkheid was dat er een behoorlijke druk opgebouwd was onder het deksel. Aldus het slangetje dat het water naar de padruimte leidt voorzichtig met een tangetje losgewrikt en als een wekkerveer spoot een behoorlijke fontein van ‘Coffee to be’ in het drie dagen ervoor bemeste gazon. Maar, het deksel was los! Zoals veel werkplaatshandboeken vertellen gaat het monteren in omgekeerde volgorde van het demonteren. En zo hadden we na drie kwartier prutsen, een douchebeurt en een verse maandlens eindelijk weer koffie!