1 januari 2020 vierden wij dit jaar als gezin met mijn zus, zwanger en pasgeboren neefje Timo. Wie had toen gedacht dat dit jaar, 2020, er zo uit zou komen te zien. Een jaar dat in het teken stond van corona, 1,5 meter, social distance, handen wassen, geen handen schudden, vaccins en teststraten… Toen we begin maart in lockdown gingen, ben ik begonnen met een fotografiedagboek en begeleidende teksten te schrijven. Deze deelde ik met vrienden via social media. Op deze manier wilde ik een blijvende herinnering maken voor mijn kinderen van 4 en 6, die deze periode op hun geheel eigen wijze mee maken en verwerken. Welkom in de wereld van een jong gezin. 

Simone van Ballegooie – Eruysal

23 maart 2020

Iets wat je alleen in films ziet… een virus wat de wereld beheerst. Wat iedereen in allerlei posities dwingt waarin je eigenlijk niet wilt zitten, soort van twister. Een tijd waarin we dingen moeten en niet mogen. Van de ene op de andere dag zitten we thuis. Zo min mogelijk sociaal contact terwijl we dat juist nu zo graag zouden willen. Een knuffel, een arm om je heen. Opa’s en oma’s die hun kleinkinderen niet zien. Kinderen die allemaal thuis zijn en niet met vriendjes en vriendinnetjes mogen spelen. Het verdriet, de ruzies onderling maar ook het lachen en de kans om te zeggen hoeveel je nu eigenlijk van elkaar houdt. De natuur die zich niets aantrekt van een virus, de appelboom die uit begint te lopen en de bloesem in verschillende struiken. Een tijd die niet alleen wij maar ook onze kinderen, hoe klein dan ook voor de rest van ons leven zullen herinneren. Koester je gezin, vertel je familie dat je van ze houdt en geniet van de kleine dingen in het leven. Misschien is dit wel de belangrijkste les die we kunnen leren hieruit. Let love rule… stay safe.


24 maart 2020

De zon schijnt al als ik vanmorgen wakker word. Even lijkt het alsof ik heb gedroomd. Al snel dringt de waarheid weer tot ons door. Kinderen hoeven niet naar school en de (wan)orde van de dag kan weer beginnen. Als ik Daan vertel dat mama thuis moet werken roept hij hard dat dit ONS HUIS is, geen werk. De kinderen (en Erman) tijdens mijn beeldbelconsulten opgesloten op de kamer boven, in verband met de AVG mag er niemand in de ruimte aanwezig zijn. ’s Middags is het feest als er een zak zand wordt gehaald door Erman. De zandijsjes en taartjes worden in overvloed bij mij gebracht. Ik zit op een loungebank met het zonnetje in mijn gezicht en een kopje thee naast mij. Even lijkt het alsof ik heb gedroomd

.

29 maart 2020

‘Only in the darkness you can see the stars.’

Verdriet van de jongste omdat hij niet naar opa en oma mag en de oudste die zegt dat hij zich verdrietig voelt maar niet kan plaatsen waarom. Klokslag 14:00 uur de update van het RIVM: nog meer doden en nog meer besmettingen waarbij meteen wordt vermeld dat deze cijfers van geen kant kloppen.

Tijd voor thee. Pickwick stelt de vraag: Wie moet je weer eens opzoeken? Voortschrijdend inzicht.

We schilderen vast eieren want het verschil tussen donderdag en zondag merken we al bijna niet meer. En of het nou nu Pasen is of over drie weken dat maakt ook niet meer uit. We lopen de berenjacht. Stan bedankt mij voor de leuke middag maar als we zijn vriendje in het raamkozijn zien staan zie ik iets anders dan blijdschap in zijn kleine gezichtje. 

De ‘darkness’ mag van mij verdwijnen en plaatsmaken voor licht. Wees voorbereid lieve vrienden en familie want jullie zijn onze ‘sterren’ en het grootste verschil tussen corona en ons gezin is dat jullie NIET meer van ons afkomen. 

2 april 2020

“Hoger hoger mama”, roept Daan als ik ’s morgens vroeg mijn benen gebruik als tentstokken voor mijn tweepersoonsdekbed. Nadat ik vanmorgen wakker werd gemaakt door eerst twee knieën in tussen mijn ribben en een elleboog door mijn borstbeen, moet ik nu tent spelen. 

Van tentstok word ik banketbakker en schilder. Nadat ik de krant heb opgehaald kijken de mannen vol verbazing in de krant als ze zichzelf terugzien. Twee pagina’s groot artikel. “De koning heeft denk ik ook de krant wel gelezen mama, nu zijn we bekend.” “Ja Stan, dat weet ik bijnaaaa wel zeker”, zeg ik met een brede lach. 

Geluk, het zijn de kleine dingen en momenten die we nu waarderen, misschien wel meer dan ooit. ‘Raambezoek’ staat volgend jaar in de Dikke van Dale en 1,5 meter is nooit meer gewoon 1,5 meter. 

‘Happiness is not out there, it’s in you.’

6 april 2020

Een boze blik als ik op het fietspad fiets en er een ouder echtpaar vlak voor mijn wiel langs de weg op stapt. Ik rem zo hard dat ik bijna over mijn stuur klap, de man draait nog een keer om en mompelt iets onverstaanbaars. 

In de Albert Heijn lijkt het spel Pac Man tot leven te zijn gewekt. Al de ‘kwallen’ kunnen voor ‘game over’ zorgen. Wat voor meerdere overduidelijk ongemakkelijke situaties zorgt. De een duikt met haar decolleté tussen de satésaus terwijl de ander direct rechtsomkeert maakt. Vriendelijk glimlach ik naar iemand die zich in deze situatie net zo min als ik een houding weet te geven. “Het is toch wat he?!”

Thuis gekomen kijken we net iets te lang tv, eet ik eindeloos houten speelgoed ijsjes tot ik buikpijn heb, speel ik in het zand tot mijn knieën niet meer kunnen, zitten we in bad tot we rimpelig zijn, knutselen we tot we geen papier en plaksel meer kunnen zien en proberen we veel te hard om te vergeten hoe de buitenwereld er nu even uit ziet. 

‘Life is not what it’s supposed to be. It is what it is. The way you cope with it is what makes the difference’

11 april 2020

Bewuster van het ritme, bewuster van je lach

Bewuster van hoe snel je groeit, terwijl ik altijd dacht dat ik het zag

Bewuster van de bloemen, de vlinder en de bij

Bewuster van jou ogen als ik zeg ”ja ‘k ben vrij”

Bewuster van mijn uitleg, als ik rustig zeg wat ik bedoel

Bewuster van al die kusjes en een hele dikke kroel

Bewuster van mijn doel als mama en als vrouw, dat ik jou laat zien hoeveel ik van je hou 

16 april 2020

“Zo”, zegt de bezorger van onze nieuwe wasmachine. Met een kwak gooide hij de machine inclusief verpakkingsmateriaal over de drempel. Verontschuldigend kijkt hij mij aan. “Nieuwe coronaregels mevrouw, we bezorgen enkel tot over de drempel.”  Uhh ja dat was te zien, neemt u de oude machine niet mee? “Nee die had in de tuin moeten staan…”  Het was handig geweest als dat was gecommuniceerd. De trap op met het apparaat ging nog redelijk, trap af met zo’n lomp ding ging minder handig. Gelukkig hebben we voldoende tijd om het gehele trapgat te voorzien van nieuw behangetje en een likje verf hier en daar. Damn. Zullen we komend jaar wennen aan de nieuwe 1,5 meter, het beeldbellen met familie en vrienden en het thuiswerken? Als ik ’s avonds een boek voorlees, zegt Stan dat hij het boek wil over het vliegveld. In het boek staan plaatjes van volle vertrekhallen, mensen dicht op elkaar, zittend in een vliegtuig lekker naast elkaar. We maken er het corona boek van en we gaan van de ene grap naar de andere, niets mag meer en de stewardess mag bekeuringen uitdelen aan iedereen die zich niet aan de regels houdt. Dure vakantie zal dat worden. Wie had dit kunnen voorspellen. In GTST gaat Laura nog op vakantie naar Griekenland, Dora geeft een feestje en in Elite gaan alle jongeren nog gewoon naar school. Hou vol… we zullen ooit wel weer teruggaan naar ‘normaal’ toch?

21 april 2020

“Vijf minuten maar”, roep ik boos als Stan voor de derde keer naar boven komt lopen als ik net met mijn grote teen het water van de douche raak. Zijn haren vol zand en zijn gezicht staat op onweer. “Daan gooit zand over mijn hoofd en ik deed niets!”

Ik zucht diep, zeg dat hij het zelf even op moet lossen en trek het douchegordijn hard dicht, als ik nummer 2 alweer net iets te hard te trap op hoor stampen. Krijsend, Stan heeft hem geslagen.

IK zou heel graag tot 32494 willen tellen maar ik kom niet verder dan 5. Iets te hard was ik mijn haar en droog mezelf snel af. Als ik naar beneden loop, volg ik een spoor van zand richting de achtertuin.

FIJN, de dag is weer begonnen. Vijf minuten maar jongens…

De uren worden dagen en de dagen weken. Weekend wordt week en week wordt weekend. Opdrachten van school, peuterspeelzaal en sportverenigingen domineren postvak IN. En wij? Wij passen ons aan, aan hetgeen wat zij nodig hebben, alles wat we hebben geven we om hen te zien lachen. En ik? Ik kom straks wel weer. Straks als er weer tijd voor is, straks als Rutte zegt dat het weer mag!

28 april 2020

Het missen van de gezelligheid en een knuffel van je vrienden en familie begint vervelende vormen aan te nemen. Net als het niet kunnen werken en het vele zitten wat mijn lichaam als weinig prettig ervaart. Ik mis het ‘tot volgende week’ of het ‘ik dacht dat je aardig was maar je doet mij pijn’ en dan die gulle lach van iemand die ik nog niet zo lang ken. 

Vervelen doen we ons niet, in tegendeel, we bedenken continu andere dingen en vergeten het leven buiten de muren van ons huis op bepaalde momenten zelfs heel even. We maken lijstjes van wat we straks weer willen doen en plannen met onze ogen dicht reisjes naar een tropische paradijzen. “Tenten en palmbomen mama, en een zwembad met honderd glijbanen. Groen en blauw en nog veel meer kleuren. Er zijn ook mensen, maar dan alleen mensen zonder corona, die andere mogen niet komen.”

En juist om die reden houden we het vol, omdat ik over een paar maanden om 14:00 uur in een update van het RIVM wil lezen dat er 0 nieuwe besmettingen zijn en geen coronapatiënten meer in het ziekenhuis liggen. En dan? Dan vieren we het opnieuw, in het oranje, met tompouce, met elkaar, samen.

14 mei 2020

“Wel gek eigenlijk dat de Buienradar het altijd goed heeft, hij raadt het toch gewoon dan gaat dat toch wel eens mis”, hoor ik Stan zeggen als hij naar buiten kijkt naar de regen. Hard lachend steek in mijn hoofd uit de badkamer. “Ja gek he”, en leg hem uit wat Buienradar is. Ondertussen vouwt Daan zijn tiende laag papier om zijn cadeautje, stevig lijmt hij deze vast met de halve pot lijm en probeer ik de voorbereidingen te treffen voor weer een eerste weekje school. De protocollen van de school en de peuterspeelzaal die in meervoud in de postvakken verschijnen duizelen mij, aan regels geen gebrek. In welk cohort zitten we en in welke groep, wanneer mag welk kind wel of niet komen en bij welke ingang moeten we staan. 

Gek idee wel, alle emoties zijn voorbij gekomen afgelopen periode. Maar als ik terug kijk op deze periode met de kinderen ben ik vooral dankbaar. Dankbaar dat we dit samen hebben kunnen doen. Dankbaar dat we nog gezond zijn gebleven. Het gevoel dat we er nog lang niet zijn, een onbestendig gevoel, machteloosheid bij het zien van die groepen mensen die weer ontstaan en de onzekerheid van hoelang het nog gaat duren zijn er ook. Soms erg aanwezig vaker ook op de achtergrond. 

Ik loop het huis in als ik mijn vuilniszak naar de container heb gebracht, de chaos in huis heeft plaats gemaakt voor rust. Hoe laat is het? Moet ik Daan al ophalen? Oh ja. Handen wassen. Pfff, zal ik? Nee, die onzichtbare vijand loert. Soppen maar.

‘Be the change you wish to see in the world.’

16 juni 2020

Vrijdagmorgen 8:00 

“Kan ik met Juul spelen vandaag?” Nee Stan, dat gaat niet, je moet thuisblijven vandaag want mama weet niet meer of je nu verkouden bent of dat je meer last hebt gekregen van hooikoorts. En Julian is ook verkouden dus die is ook thuis. Even is het stil als hij mij vragend aankijkt. “Maar mama, dan is er toch geen probleem als we allebei toch al verkouden zijn?” 

De volgende fase is aangebroken, de fase waarin ouders hopen dat nou net niet uitgerekend hun kind verkouden wordt. Waarin een snotneus betekent dat je je vakantiedagen wel kunt vergeten en je de komende dagen niet alleen een coronatest drive in rondje mag doen – in plaats van de Mac kan bezoeken – maar ook meteen aan huis gekluisterd zit. Op het werk waar je zolang niet meer op volle 100% hebt kunnen draaien, zitten de agenda’s eindelijk weer bijna vol en dit is meer dan nodig. De verantwoordelijkheid is groot, naar het werk toe, naar de school die probeert om zich zo goed mogelijk te houden aan de richtlijnen van het RIVM, naar ouders van andere kinderen. De cijfers zijn hoopgevend maar elk kuchje is verdacht.

En dan hebben we te midden in de coronatijd ook nog het onderwerp discriminatie, pijnlijk onderwerp voor velen. Wat als onze kinderen nou Ali en Hasan Eruysal hadden geheten, hadden ze dan dezelfde kansen gehad? Genoeg om over te denken in deze lastige tijd.

‘Keep on Smiling, keep your head up!’

17 oktober 2020

“Hebben we er ook iets van geleerd?” vraag ik vanuit de keuken. “Je moet altijd 1,5 meter van mensen vandaan blijven mam, dat is echt beter.” Ik draai mij om en glimlach naar Stan als ik hem vertel dat dat niet echt was wat ik bedoelde. 

Het besef dat je mensen echt mist, dat je je vrienden weer bij elkaar zou willen zien en je familie wel weer eens een dikke knuffel zou willen geven. Echt moeilijk is het eerlijk gezegd weinig, op de momenten na waarop iemand echt intens verdrietig is en al het menselijke in mij schreeuwt dat ik iemand zou moeten troosten. Het schuldgevoel achteraf voelt onrechtvaardig en strijkt in tegen alle vezels in mijn lichaam die zeggen dat dit WEL oké is. 

Al die vreemden die toch altijd al te dicht achter mij stonden in de supermarkt, mij zowat de trap af duwden of bijna het shirt uit je handen rukten omdat je in hetzelfde rek kleding stond te zoeken… nou die mis ik dus niet.

Nu de cijfers weer oplopen en nieuwe maatregelen aan de orde van de dag zijn, nemen de twijfels bij velen toe. Is het wel echt zo gevaarlijk, liggen er daadwerkelijk zoveel mensen op de IC en moeten we niet die 1,5 meter afstand niet gewoon houden omdat we dan gevolgd kunnen worden? Ik ben geen viroloog of deskundige, ik heb de antwoorden op alle vragen niet maar ik zou dolgraag weer tegen die irritante mensen oplopen in drukke winkelstraten, ruzie willen maken om een kledingstuk en mij willen irriteren aan de stinkadem van de persoon achter mij in de rij.

17 November 2020

Tranen rollen over mijn wangen en een enorme drang om keihard te hoesten kan ik net aan bedwingen, als ik terugfiets na mijn derde coronatest op rij. Deze GGD dame deed te test net iets rigoureuzer dan haar voorgangers. Het weer is grijs en het begint te regenen als ik thuis aan kom. Twee vrolijke koppies rennen naar de deur. ”Mamaaaaaa, waar was je?” “Ik moest even getest worden.“ “Ow alweeeer mam, heb je nu wel corona?” 

De dagen lijken langer te duren, spontane visite is niet te doen en zelfs het bos wordt afgeraden om te komen in de weekenden in verband met de drukte. Aan alles merk je dat mensen het zat zijn, dat de denkbeeldige lontjes opgebrand zijn. Iedereen hunkert naar een knuffel, warmte en gezelligheid van vrienden, familie of zelfs een vriendelijke lach van een vreemde. Geduld, volhouden wordt er continu herhaald. Het vaccin is onderweg. Ondertussen roept dit nieuwe vragen op bij voor- en tegenstanders van dit vaccin. Mensen die elkaar op een onvriendelijke wijze benaderen, voornamelijk via internet, lijken mijn altijd zo zonnige humeur te overschaduwen vandaag. 

“Ik snap niet zo goed waarom die pieten nooit douchen mam, als ze vies worden van de schoorsteen moeten ze zich gewoon wassen.” Ik schrik op vanuit mijn gedachten en lach naar mijn kleine monsters die staan te dansen voor de tv. “Nee Stan, daar snap ik ook helemaal niets van.”