‘Je hebt altijd iemand nodig’

Mensen helpen. Het is de rode draad in het leven van Inge Rood. De bekende Beverwijkse is al vele jaren sociaal actief. Als vrijwilliger, als lokale politicus en als oprichter annex beheerder van het platform ‘Je Bent Beverwijker als’. Tijd voor een uitgebreid interview dus, al blijft Inge liever in de schaduw.

Is Inge Rood de machtigste vrouw van Beverwijk?

In deze podcast gaan we dieper in op de sociale betrokkenheid van Inge. Die drang om mensen te helpen, waar komt dat vandaan? Is de politieke arena wel de plek waar ze zich kan uiten? En hoe verhoudt zich dat tot haar rol binnen het facebookplatform met dertienduizend leden? Om dat laatste wordt ze ook wel eens gekscherend de machtigste vrouw van de stad genoemd.

Ruim twintig jaar geleden, zette ze haar eerste grote stappen binnen het sociale domein. Ze hoorde toevallig dat er behoefte was aan een uitzendbureau voor mensen met een beperking, dus besloot ze er een op te richten. ‘Ik had geen stuiver te makken, maar deed het gewoon’, zegt ze. 

Haar uitzendbureau probeerde mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt aan het werk te helpen, als receptionist of telefonist. Ze ging de boer op en binnen korte tijd groeide het bedrijf uit tot iets moois. ‘Een ziekenhuis wilde het wel proberen, een revalidatiecentrum ook. Van het een kwam het ander.’

Mensen met een beperking kunnen gewoon veel, benadrukt ze. Goede werknemers. ‘Bovenal zijn ze enorm gemotiveerd, ze hebben al een heel gevecht achter de rug en willen zo graag. Die beperkingen zijn zo op te lossen’, legt ze uit. ‘Een bureau dat aangepast moet worden, dat soort zaken. Het kan in de papieren lopen, maar er zijn ook allerlei potjes voor.’

Wat begon als een prachtig idee, werd opgeslokt door de echte wereld. Het werd groot. Veel personeelsleden. Het groeide Inge boven het hoofd, ze is meer iemand van kleinschaligheid. Ze verkocht het bedrijf en heeft er nooit spijt van gehad. ‘Ik ben niet iemand om een enorm bedrijf te trekken. Ik start iets op en als het te groot wordt, doe ik een stap terug. Zo werkt het bij mij. Ook begon inmiddels de politiek te trekken, daar kan ik meer betekenen, bedacht ik me.’

Het was een leerzame tijd. ‘Je hebt altijd mensen nodig. Je kunt het niet alleen. Dat is de belangrijkste les die ik in die jaren heb geleerd.’ 

Helpen

Het helpen van anderen bleef onverminderd doorgaan. ‘Ik ben in de wieg gelegd om dingen voor anderen te regelen’, zegt ze. ‘Daar voel ik me fijn bij.’ Ze wordt veel gevraagd. Voor bestuursfuncties, vrijwilligerswerk. Ze vindt alles leuk, maar leert ook stap voor stap om af en toe ‘nee’ te zeggen.

Het helpen is met de paplepel ingegeven. Haar vader was conciërge op de Plantage Mavo. Een bekende Wijker die voor iedereen klaar stond. Dat gold ook voor haar moeder, die bij de plaatselijke ‘Chinees’ werkte, vroeg weduwe werd en in haar eentje het gezin draaiende hield. ‘Dus ging ze meer werken, wat best bijzonder was in die tijd’, herinnert Inge zich. Ze heeft goede herinneringen aan haar jeugd. ‘Een gezellige tijd.’

Inge is een ongehuwde moeder. ‘Ik ben alleengaand, maar niet alleenstaand’, zegt ze stellig. ‘Ik heb heel veel mensen om me heen. Dat merkte ik toen ik vorig jaar heel ernstig ziek werd. Ik heb geen minuut gedacht” Wat moet ik nou? Het is zo fijn om te weten dat er veel mensen voor je klaar staan als het nodig is. Dan weet je dat je niet alleen bent.’

De enige zorg die ze had was om haar kinderen. Naast een ‘eigen’ kind, heeft ze twee pleegkinderen die al vele jaren bij haar wonen en inmiddels net zo eigen zijn. ‘Als je ziek bent is dat het enige wat door je hoofd gaat. Wat betekent het voor de kinderen als ik er niet meer ben.’

Inmiddels gaat het veel beter met Inge. Als politicus bereidt ze zich voor op de gemeenteraadsverkiezingen. Na een periode als raadslid bij Gemeentebelangen, stapte ze over naar de partij Democraten Beverwijk. Vorig jaar was er de spraakmakende fusie met Samen Beverwijk, wat uitmondde in de partij Samen Lokaal. Daar voelt Inge zich naar eigen zeggen als een vis in het water.

‘Daar kan ik zijn zoals ik wil zijn. Ik mag mensen als individu benaderen en helpen als dat nodig is. Vele collega-raadsleden vinden dat je dat niet mag doen, dat je als politicus niet op de ene persoon moet richten, maar het grote plaatje moet zien. Maar mensen kennen me, weten me te vinden, waarom zou ik ze niet naar het juiste loket kunnen helpen?’

Politiek draait niet om partijbelang, maar om inhoud, vindt ze. ‘Als er een goed voorstel ligt, maakt het mij niet uit van wie het komt. Als het goed is voor Beverwijk, stem ik voor.’ 

Afstand

De afstand tussen politiek, bestuur enerzijds en burgers is in haar optiek vaak te groot. ‘Als raadslid moet je met je poten in de klei staan, onder de mensen zijn en weten wat er speelt. Je moet een sociaal leven hebben. Bij sommigen is dat helaas niet zo.’ Inge hoopt met haar partij de afstand te verkleinen en inwoners meer en vaker te betrekken bij besluitvorming. ‘We vergaderen teveel. We moeten naar buiten en meer in samenspraak met de betrokkenen doen. De verantwoordelijkheid delen.’

Kun je dat systeem van binnenuit wel veranderen? ‘Je kan het in ieder geval proberen’, stelt ze. ‘Als je vooraf al denkt dat het niet lukt, kun je beter thuisblijven.’

Ik ben misschien wel te voorzichtig geweest met mij politiek te uiten

Haar rol als beheerder van het platform Je Bent Beverwijker Als levert geen spanning op met haar politieke betrokkenheid, vindt ze. ‘Ik ben er heel open in. En als het te politiek wordt, laat ik het over aan mijn mede-beheerder Paul Steeman.’ Vervolgens zegt ze: ‘Aan de andere kant, ik ben misschien wel te voorzichtig geweest om mij politiek te uiten, terwijl ik anderen wel die ruimte geef. Het kan dus zijn, dat ik daar de komende maanden wat minder terughoudend in word.’

De rol van beheerder en moderator is niet altijd makkelijk. ‘Mensen zeggen alles wat ze denken op social media. Ik heb wel eens bedreigingen gehad. Of ze willen wel even bij me thuis langskomen om uit te leggen hoe ze het bedoelen. Daar heb ik dus geen zin in’, zegt ze. 

Toch wil ze het niet opgeven. ‘Het heeft ook een sociale functie, er gebeuren veel mooie dingen, verbindingen die tot stand komen. Ik doe vrijwilligerswerk voor de crisisopvang en toen ik babyspulletjes nodig had, was dat via de facebookgroep zo geregeld. Dat is de mooie kant. Ik ben vooral trots op hoe het platform is gegroeid naar dertienduizend leden. Bovendien ben ik veel te nieuwsgierig om het los te laten.’