De Postnl app had het al aangekondigd: een envelop van een of andere rijksinstelling. En zo op m’n telefoon te zien was ie deze keer niet lichtblauw. Die morgen viel hij zonder veel omhaal op de deurmat. Een uitnodiging om de volgende dag al te verschijnen voor een dorphuiselijke vaccinatie. Hopelijk een eerste stap uit deze pandemonische omstandigheden. 

Het verheugde me dat onze leeftijdsgroep niet vergeten was, maar aan de andere kant kreeg ik een beetje het gevoel, dat ik ook altijd had op de lagere school ten tijde dat de caravan van de ‘jeugdtandzorg Kennemerland’ op het schoolplein verschenen was. Om nou te zeggen dat ik daar leuke herinneringen aan heb is nogal bezijden de waarheid. De spanning was voelbaar in de school. Nauwgezet werd bijgehouden met welke klas ze bezig waren. Het moment dat de deur van het lokaal open gedaan werd door een leerling van een lagere klas met in zijn/haar hand een naamkaartje, wist je dat het geen geweldige dag zou worden. 

Mijn gebit is nooit zonder zorgen geweest, en de schooltandarts dokter Tan, vond vrijwel altijd iets waar in gewroet, gepulkt, geboord en gevuld moest worden. Na de korte aanmoediging: ‘Open’ werd dan een ruim deel van zijn gereedschapkist in mijn broodmolen gestoken om circa 10 horror minuten later weer verwijderd te worden. Als ik mazzel had hoefde ik niet later terug te komen. U begrijpt dat na deze ervaringen, tandartsen in het algemeen, en schooltandartsen in het bijzonder erg dun gezaaid zijn in mijn vrienden,- en kennissenkring. Maar goed, dat gevoel dus.

Ik schrijf dit voordat de hele happening plaats gaat vinden. Het zal me benieuwen. Het enige dat vandaag bij mij ‘open’ gaat is de fles met sinas voor een glaasje prik.